“Με το που μπαίνω στο σπίτι με το παιδί, παίρνω τηλέφωνο την μαμά μου και άρχισα να κλαίω” περιγράφει η Αρετή Πασχάλη.
Για τον ερχομό του γιου της και την μάχη που έδωσε για περίπου τέσσερις μήνες με την επιλόχειο κατάθλιψη μίλησε από καρδιάς η Αρετή Πασχάλη όταν συνάντησε την συνάδελφο της, Τζένη Θεωνά το απόγευμα της Κυριακής στις «Μαμα-δες» της ΕΡΤ.
«Όταν γέννησα, το μωράκι μας έμεινε στο νοσοκομείο γιατί έπρεπε να μείνει στην θερμοκοιτίδα. Οπότε βγαίνοντας από το μαιευτήριο, παρέμενα το «κορίτσι του Νικορέστη» και εκείνος το αγόρι μου, ήμασταν ακόμα δύο.
Την επόμενη ημέρα, φαντάσου, φόρεσα τα καλά μου, τα τακούνια μου, βάφτηκα, φτιάχτηκα και πήγαμε σε μια πάρα πολύ ωραία ταράτσα ενός εστιατορίου για να γιορτάσουμε τον ερχομό του γιου μας» εξομολογήθηκε αρχικά η γνωστή ηθοποιός
«Έρχεται η μέρα, πέμπτη ή έκτη, που έπρεπε επιτέλους να πάρουμε στο σπίτι το μωρό μας. Εκεί ξεκινάει για μένα μια πάρα πολύ δύσκολη και σκοτεινή περίοδος! Με το που μπαίνω στο σπίτι με το παιδί, κοιμόταν, πάω στον καναπέ, κάθομαι και παίρνω τηλέφωνο την μαμά μου. Άρχισα να κλαίω.
Της λέω «μαμά, δεν είμαι καλά, σε χρειάζομαι». Το συναίσθημα μου ήταν ότι είμαι το κοριτσάκι που πηγαίνει στο σχολείο, μου συμβαίνει κάτι που δεν ξέρω τι είναι και πως να το αντιμετωπίσω, για το μόνο που είμαι βέβαιη είναι ότι θέλω τη μαμά μου, να με πάρει αγκαλιά και κάπως να φροντίσει αυτό το πλάσμα».
«Εγώ δεν είχα καμία σύνδεση μαζί του, δεν ξέρω τι να το κάνω, δεν ξέρω τίποτα. Και έτσι και έγινε. Ήρθε η μητέρα μου στο σπίτι και γω άρχισα ξαφνικά να εκδηλώνω μια πάρα πολύ υποτονική συμπεριφορά. Άρχισα να πέφτω όλο και περισσότερο, κάθε μέρα που περνούσε ήταν όλο και πιο δύσκολη για μένα. Δεν μπορούσα να σηκωθώ να πάω από τον καναπέ στο κρεβάτι και το αντίστροφο.
Άρχισα να μην έχω διάθεση για τίποτα, δεν μπορούσα να πάρω το παιδί στην αγκαλιά μου, δεν μπορούσα να χαρώ. Δεν μπορούσα να χαρώ τον Νικορέστη, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για το παιδί. Ήθελα μόνο να κλαίω» πρόσθεσε, εν συνεχεία, η Αρετή Πασχάλη.
«Δεν μπορούσα να βρω χαρά σε τίποτα και κανένα νόημα στη ζωή. Αισθανόμουν ότι τελειώνει η ζωή μου, τελειώνω σαν επαγγελματίας, τελειώνω ως γυναίκα και δεν θα είμαι ποθητή στον άντρα μου. Σκεφτόμουν γιατί έκανα παιδί; Γιατί έφερα στον κόσμο ένα παιδί;
Φυσικά, το αισιόδοξο σε όλη αυτή την ιστορία ήταν πως κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι έχω πρόβλημα και ζήτησα να πάω σε ψυχίατρο και σε ψυχολόγο. Θα μπορούσα να το είχα κάνει και νωρίτερα, βέβαια, αυτό είναι το λάθος που μου αναγνωρίζω γιατί το έκανα ένα τρίμηνο – τετράμηνο αργότερα».
Πηγή: www.newsit.gr
