Ο Γιάννης Καλλιάνος έκανε μία συγκλονιστική εξομολόγηση, μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, με αφορμή τον έναν χρόνο από την ημέρα που ο πολυαγαπημένος του πατέρας «έφυγε» από τη ζωή.
Ο πατέρας του Γιάννη Καλλιάνου πέθανε στις 25 Απριλίου, ενώ όλη του τη ζωή έδινε αγώνα για να προσφέρει στα παιδιά του το καλύτερο δυνατόν, όπως αναφέρει ο μετεωρολόγος. Ο γνωστός μετεωρολόγος του MEGA περιέγραψε τη στιγμή που έμαθε ότι ο μπαμπάς του έχασε τη μάχη με τον θάνατο, το πώς προσπάθησε να το κρύψει από τη μητέρα του αλλά και τι συνέβη στην κηδεία.
Μάλιστα, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Καλλιάνος αποκάλυψε πώς αισθάνθηκε όταν είδε τον άνθρωπό του νεκρό μέσα στο φέρετρο και ποια είναι η συνήθεια που κάνει κάθε πρωί.
Η ανάρτηση του Γιάννη Καλλιάνου
«Ένας χρόνος χωρίς τον πατέρα μας. Πριν έναν χρόνο, στις 25 Απριλίου 2024, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Ήταν ο άνθρωπος, που μαζί με τη μητέρα μου, με στήριξαν όσο κανείς άλλος, που με εξέθρεψε -θεωρώ- όπως έπρεπε, που με ενθάρρυνε καθημερινά, που ήταν αυστηρός αλλά και δίκαιος, που παρόλο που δεν ήταν πλούσιος δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα, που έκανε 2 δουλειές για να μας προσφέρει όσα περισσότερα μπορούσε στο μεγάλωμά μας, που πάντα με πίστευε όταν ξεκινούσα να χτίζω το κάθε όνειρο μου. Εδώ και ένα χρόνο, υπάρχουν κάποιες στιγμές που κουβαλάω μέσα μου σαν ανεξίτηλες εικόνες. Είναι οι στιγμές που με πόνεσαν όσο τίποτα άλλο, αλλά και που με δένουν για πάντα μαζί του. Σήμερα θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. (…)
Όταν έφυγε ο πατέρας μου, με πήρε ο αδελφός μου τηλέφωνο, μόλις τον είχαν ενημερώσει από την εντατική. Εκείνες τις ώρες, με καλούσαν και κάποιοι δημοσιογράφοι που ήθελαν να μάθουν για την πορεία της υγείας του. Σε έναν από αυτούς, το είπα. Ότι “έφυγε”. Και έτσι η είδηση κυκλοφόρησε σχεδόν αμέσως στο διαδίκτυο. Εκείνη την ώρα, η μητέρα μου είχε κατέβει από το αυτοκίνητο για να πάρει ένα μπουκαλάκι νερό από το περίπτερο. Όταν επέστρεψε, το τηλέφωνό της άρχισε να χτυπάει ασταμάτητα από φίλους, συγγενείς, ανθρώπους που είχαν ήδη διαβάσει για τον θάνατο του πατέρα μου στο ίντερνετ. Δεν την άφηνα να το σηκώσει, της έπαιρνα το τηλέφωνο από τα χέρια, κι εκείνη, χωρίς να ξέρει, μου έλεγε: “Κάθισε, μήπως είναι από την Εντατική, για να μας πουν πώς πάει ο μπαμπάς”. Δεν της απαντούσα. Οδηγούσα. Ήμουν κι εγώ χαμένος, σαν να ζούσα σε εφιάλτη. Σταμάτησα κάποια στιγμή, δεξιά. Δεν ήξερα πώς να της το πω. Γύρισα και της είπα: “Μαμά… ο μπαμπάς δεν τα κατάφερε”. Με κοίταξε και μου είπε: “Σίγουρα;”. Δεν το πίστευε. Της απάντησα: “Ναι…”. Ακόμη θυμάμαι το βλέμμα της και τον τρόπο που κοιταχτήκαμε. Εκείνη τη στιγμή, σταμάτησαν όλα. (…)
Η ψυχή μου ήταν μαύρη γιατί το σπίτι μας δεν θα ξανάβλεπε ποτέ τον πατέρα μου. Την ημέρα της κηδείας, στο χωριό μας στο Δρέπανο της Αργολίδας, εκεί που γεννήθηκε ο πατέρας μου, μπήκαμε στην εκκλησία και μας πλησίαζε ο κόσμος για συλλυπητήρια. Το φέρετρο ήταν κλειστό. Ένιωθα ότι ζούσα μια ταινία, δεν είχα επαφή με το περιβάλλον. Κανείς μας δεν είχε. Προς το τέλος, κάποιοι συγγενείς ζήτησαν να ανοίξει το φέρετρο, για να τον αποχαιρετήσει ο κόσμος. Έλεγα μέσα στην εκκλησία: “Όχι, μην το ανοίξετε!”. Ήθελα να τον θυμάμαι όπως εγώ ήθελα. Αλλά κάποιοι επέμεναν. Και το άνοιξαν. Έφυγα μακριά, δεν άντεχα να τον δω. Όμως, λίγο πριν βγω από την εκκλησία, κάτι μέσα μου είπε ότι αυτό δεν είναι σωστό. Ότι δεν του άξιζε να μην τον αποχαιρετήσω. Γύρισα πίσω. Η γυναίκα μου με κρατούσε, με τραβούσε να μην πάω, ήξερε πως δεν θα το άντεχα. Αλλά είχα πάρει την απόφασή μου. Πλησίασα. Η μητέρα μου κι ο αδελφός μου τον χάιδευαν στο κεφαλάκι του. Τον είδα… Μου κόπηκε η αναπνοή. Άρχισα να κλαίω, αλλά δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ένιωθα τα πνευμόνια μου να μη δουλεύουν σωστά. Ένα βάρος στο στήθος. Βγήκα έξω. Οριακά δεν έχασα τις αισθήσεις μου, δεν είχα ούτε αναπνοή, ούτε έβλεπα καλά, ούτε άκουγα. Όμως, τον είδα. Και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. (…)
Κάθε πρωί που ανοίγω τον υπολογιστή μου, πάντα η πρώτη μου κίνηση είναι να δω τις φωτογραφίες του. Αν δεν το κάνω, δεν ξεκινάω τίποτα άλλο.
Μπαμπά μου, σ’ ευχαριστώ. Για όλα. Για ότι με έκανες. Για όσα μου δίδαξες. Για την εξαιρετική ποιότητα και καλοσύνη σου. Για το πόσο αλληλέγγυος ήσουν. Όλα αυτά, και άλλα τόσα θετικά που είχες, τα έχω ως οδηγό στη ζωή μου», εξομολογήθηκε μεταξύ άλλων ο Γιάννης Καλλιάνος.
Πηγή: www.newsit.gr
