Ο ηθοποιός μιλά στη «Βραδυνή της Κυριακής» για την παράσταση «Άγιος Νεκτάριος, από τη γη στον ουρανό»
Κύριε Νιάρχο, σας καλωσορίζουμε ως… Άγιο! Είστε πολιτικός μηχανικός, αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Δραματικής Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα και τώρα υποδύεστε μία σπουδαία προσωπικότητα, τον Άγιο Νεκτάριο, στο έργο του Θανάση Σταυρόπουλου «Άγιος Νεκτάριος, από τη γη στον ουρανό», από τις 28/4 στο θέατρο «Αλκμήνη». Μιλήστε μας για την υπόθεση και σε ποια περίοδο της ζωής του αναφέρεται.
«Σας ευχαριστώ πολύ για την υποδοχή. Είναι αλήθεια ότι η πορεία μου συνδυάζει διαφορετικά πεδία, αλλά το Θέατρο υπήρξε πάντα για μένα ένας χώρος βαθιάς αναζήτησης και αλήθειας. Ο ρόλος του Αγίου Νεκταρίου είναι μία ξεχωριστή πρόκληση, τόσο καλλιτεχνικά όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το έργο του Θανάση Σταυρόπουλου δεν είναι απλώς μία βιογραφική αφήγηση, αλλά μία θεατρική προσέγγιση της ζωής και του πνεύματος του Αγίου. Εστιάζει στις πιο καθοριστικές στιγμές της πορείας του, στιγμές που ανέδειξαν την αγιότητά του μέσα από δοκιμασίες και αδικίες. Βλέπουμε τον Νεκτάριο ως άνθρωπο, ως ποιμένα, ως διωκόμενο, αλλά και ως πνευματικό οδηγό που παραμένει αταλάντευτος στην πίστη του, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Το έργο μάς μεταφέρει σε κομβικές φάσεις της ζωής του: από τα χρόνια της διακονίας του στην Αίγυπτο και την άδικη απομάκρυνσή του από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, μέχρι την εγκατάστασή του στην Ελλάδα και τη δημιουργία της Ιεράς Μονής στην Αίγινα. Μέσα από τη θεατρική αφήγηση, φωτίζονται οι σχέσεις του με τους ανθρώπους, η αγάπη του για τους αδύναμους, αλλά και οι συκοφαντίες που αντιμετώπισε με υπομονή και ταπεινότητα. Είναι ένα έργο που δεν περιορίζεται απλώς στα ιστορικά γεγονότα, αλλά προσπαθεί να αγγίξει την ουσία της αγιότητας. Μέσα από το κείμενο, ο θεατής δεν γνωρίζει μόνο τον Άγιο Νεκτάριο, αλλά καλείται να συνομιλήσει με τα δικά του ερωτήματα για την πίστη, την αδικία, τη συγχώρεση και το αληθινό νόημα της ζωής».
Σε τι κείμενα ανατρέξατε προκειμένου να τον αποδώσετε καλύτερα;
«Για την προετοιμασία μου, μελέτησα τα γραπτά του Αγίου, όπως “Η γνώσις του εαυτού”, βιογραφικά κείμενα και προσωπικές μαρτυρίες. Επισκέφθηκα την Ιερά Μονή στην Αίγινα, όπου έζησε, για να νιώσω την ατμόσφαιρα του χώρου. Στόχος μου δεν ήταν μόνο η ιστορική ακρίβεια, αλλά και η εσωτερική προσέγγιση του χαρακτήρα του, ώστε να αποδώσω την ταπεινότητα, την αγάπη και τη δύναμη της πίστης του, με σεβασμό και αλήθεια».
«Η δύναμη της Τέχνης αγγίζει ψυχές, γεννά συναισθήματα και προσφέρει αλήθεια. Φοβάμαι μήπως πάψει η Τέχνη να έχει ουσία, γίνει επιφανειακή και χάσει την ικανότητά της να αφυπνίζει και να συγκινεί»
Πόσο δύσκολο είναι να υποδύεσαι έναν Άγιο, για τον οποίο κατά χιλιάδες συρρέουν οι πιστοί στη Μονή για τα θαύματά του;
«Είναι μια μεγάλη ευθύνη, καθώς δεν πρόκειται απλώς για έναν ιστορικό χαρακτήρα, αλλά για έναν Άγιο που παραμένει ζωντανός στις καρδιές των ανθρώπων. Η δυσκολία έγκειται στο να αποδώσω την ταπεινότητά του, την πραότητά του και τη βαθιά του πίστη χωρίς υπερβολές ή θεατρικότητα, αλλά με εσωτερική αλήθεια. Δεν προσπαθώ να αναπαραστήσω τα θαύματά του, αλλά να αγγίξω, όσο μπορώ, το πνεύμα του, ώστε το κοινό να νιώσει την αγάπη και την καλοσύνη που τον χαρακτήριζαν».
Έχει παρουσιαστεί και σε ταινία η ιστορία του, στο «Ο άνθρωπος του Θεού», στην τηλεόραση προβάλλεται ο βίος του Αγίου Παϊσίου «Από τα Φάρασα στον Ουρανό», αλλά εσείς πρωταγωνιστήσατε και στο θεατρικό το «Δάκρυ της Παναγίας, ένας ύμνος για τη Σμύρνη». Και αυτό είναι καλό, να προβάλλονται δηλαδή τέτοια έργα, για να αφυπνίζεται και η πίστη που έχει κλονιστεί πια, ιδίως στους νέους. Τι λέτε;
«Συμφωνώ απόλυτα. Σε μία εποχή όπου η πίστη πολλών ανθρώπων δοκιμάζεται, έργα σαν κι αυτά λειτουργούν ως γέφυρα με την πνευματικότητα και την Ιστορία μας. Δεν πρόκειται μόνο για θρησκευτικά αφηγήματα, αλλά για διηγήσεις ζωής που εμπνέουν, διδάσκουν υπομονή, αγάπη και δύναμη. Ιδιαίτερα οι νέοι, που συχνά αναζητούν νόημα σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, μπορούν μέσα από τέτοιες ιστορίες να βρουν πρότυπα εσωτερικής δύναμης».
Εσείς πιστεύετε;
«Η πίστη είναι ένας προσωπικός δρόμος. Για μένα, η επαφή με τέτοια έργα και προσωπικότητες, όπως ο Άγιος Νεκτάριος, με κάνει να νιώθω βαθύ σεβασμό για τη δύναμη της πίστης, την αγάπη και την ταπεινότητα. Πιστεύω στη δύναμη του καλού, στη σημασία της αγάπης και της ελπίδας, αξίες που μας συνδέουν με κάτι ανώτερο και μας δίνουν δύναμη να προχωράμε».
Θαύματα γίνονται;
«Τα θαύματα δεν είναι πάντα θεαματικά ή ανεξήγητα φαινόμενα. Πολλές φορές βρίσκονται στα μικρά, καθημερινά γεγονότα που μας αλλάζουν, στη δύναμη της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας. Ο Άγιος Νεκτάριος συνεχίζει να εμπνέει και να δίνει παρηγοριά σε όσους προστρέχουν σε αυτόν, και μόνο αυτό για πολλούς είναι ένα θαύμα».
Ο σκηνοθέτης Μενέλαος Τζαβέλλας τι μήνυμα θέλει να πάρει μαζί του φεύγοντας ο θεατής; Και τι μήνυμα θέλετε να δώσετε εσείς με την ερμηνεία σας;
«Ο Μενέλαος Τζαβέλλας θέλει ο θεατής να φύγει με μία αίσθηση γαλήνης, πίστης και προβληματισμού για τις αληθινές αξίες της ζωής. Εγώ, θέλω να μεταφέρω την ταπεινότητα, την υπομονή και την αγάπη του Αγίου Νεκταρίου, δείχνοντας ότι η πραγματική δύναμη βρίσκεται στη συγχώρεση, τη δοτικότητα και την πνευματική αντοχή. Αν έστω και ένας θεατής νιώσει έμπνευση ή παρηγοριά, τότε το έργο μας έχει επιτελέσει τον σκοπό του».
Είναι λύτρωση το επάγγελμά σας; Για εσάς, τι αντιπροσωπεύει;
«Το επάγγελμα του ηθοποιού μπορεί να είναι μία μορφή λύτρωσης, καθώς σου επιτρέπει να εκφράζεσαι ελεύθερα και να βιώνεις συναισθήματα και καταστάσεις που ενδεχομένως δεν θα ζούσες στην καθημερινή ζωή. Για μένα, αντιπροσωπεύει την αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας και συνεχούς εξέλιξης, που μου δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνώ και να συνδέομαι με τον κόσμο γύρω μου».
*Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»
Πηγή: www.vradini.gr
