«Αν θέλουμε να μεγαλώνουμε υγιή παιδιά, με αυτοπεποίθηση, αντίληψη και κριτικό πνεύμα, είναι απαραίτητο όχι μόνο να τους επιτρέψουμε τα λάθη, αλλά και το θάρρος να εκτεθούν απέναντι σε αυτά»
Η ηθοποιός Άννα Ελεφάντη, η οποία μαζί με τον Δημήτρη Μυλωνά έχουν ιδρύσει από κοινού το «Από Μηχανής Θέατρο» και πρωταγωνιστεί αυτή τη σεζόν στον «Φιάκα» και στο παιδικό «Ο αόρατος Τονίνο» που παίζονται στο «Από Μηχανής Θέατρο» μίλησε και για τα δύο στο vradini.gr.
Αναλυτικά η ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Άννας Ελεφάντη στο vradini.gr
Κυρία Ελεφάντη, πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Ο Φιάκας» του Δημοσθένη Κ. Μισιτζή στο «Από Μηχανής Θέατρο» σε σκηνοθεσία του Πάνου Σκουρολιάκου. Πείτε μας για την Ευανθία, που υποδύεστε στο έργο…
«Η Ευανθία είναι μια κοπέλα της αριστοκρατίας μεγαλωμένη με γαλλικά, πιάνο, καλούς τρόπους και ρομαντικά μυθιστορήματα.
Όνειρό της είναι κι εκείνη να αγαπήσει και να αγαπηθεί , όχι όμως από τον οποιονδήποτε αλλά από έναν άντρα με αξιώματα , καθώς επηρεασμένη από τα βιβλία που διαβάζει, είναι πεπεισμένη ότι το αξίωμα θα είναι εγγύηση και της αρετής του.
Ο Φιάκας λοιπόν μυρίζεται τη μεγαλομανία αλλά και την ευπιστία της Ευανθίας και της «πουλάει» αυτό ακριβώς που εκείνη έχει ανάγκη να ακούσει. Όπως καταλαβαίνετε, η αφελής Ευανθία εύκολα πέφτει στην παγίδα του!».
Στην παράστασή έχουν ενταχθεί και στοιχεία από τον Καραγκιόζη. Τι συμβολισμοί προκύπτουν από αυτή την επιλογή;
«Με τον «Φιάκα» καθώς κι άλλα έργα της εποχής, ξαναγεννιέται στην Κωνσταντινούπολη μετά από μακρά σιωπή , το θέατρο στην ελληνική γλώσσα μιας και το μόνο θέαμα που συντρόφευε τους Έλληνες έως τότε ήταν ο Καραγκιόζης.
Αυτήν τη σύνδεση επιλέγει ο Πάνος Σκουρολιάκος να κάνει με την επιλογή να στηθεί επί σκηνής μπερντές ώστε η παράσταση να αρχίζει με τον Καραγκιόζη και να τον υποδέχεται στη συνέχεια ο ηθοποιός ο οποίος με σάρκα και οστά συνεχίζει στο δρόμο που άνοιξε ο Καραγκιόζης!».
Υπάρχει, όμως, και πολλή μουσική ζωντανά επί σκηνής. Είναι ένα μέσο για να τονιστεί η προσέγγιση της παράστασης ως ένα γνήσιο λαϊκό θέαμα;
«Ακριβώς! Ο Πάνος Σκουρολιάκος επέλεξε την παρουσία ζωντανής μουσικής επί σκηνής όχι απλώς για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρά που διασκεδάζει και ψυχαγωγεί αλλά και η οποία αντλεί από την πολιτιστική κληρονομιά της Πόλης.
Άλλωστε και το ίδιο το έργο του Μισιτζή είναι «γέννημα» αυτής της κληρονομιάς, μια κωμωδία πραγματικά άρτια μα πάνω απ’ όλα απολαυστική».
Τι έχει αλλάξει στην κοινωνία από τότε που γράφτηκε το έργο και τι παραμένει ίδιο;
«Από την εποχή που γράφτηκε «Ο Φιάκας» σίγουρα πολλά έχουν αλλάξει με κυριότερο κατά τη γνώμη μου, τη χειραφέτηση των γυναικών οι οποίες στην πλειοψηφία τους δεν περιμένουν τον πρίγκιπα να έρθει με το άσπρο άτι για να τις «σώσει» δηλαδή να τις παντρευτεί αλλά ορίζουν οι ίδιες τις επιλογές και τα θέλω τους.
Εντούτοις η απατεωνιά αλλά και η ευπιστία ακόμα κι αν εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο, στον πυρήνα τους κρατούν γερά!».
Φέτος όμως σας βρίσκουμε και στην παιδική παράσταση «Ο Αόρατος Τονίνο» του Τζάνι Ροντάρι, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά. Τι μηνύματα περνά στους μικρούς;
«Ο Τονίνο φτάνει στο σχολείο αργοπορημένος γιατί φοβάται να πει το μάθημα μήπως κάνει λάθος. Η αγωνία τον κυριεύει και τότε είναι που θα ευχηθεί να γίνει αόρατος ώστε να γλυτώσει την εξέταση.
H ευχή του ευθύς πραγματοποιείται! Στην αρχή ασφαλώς έχει πλάκα, κάνει σκανταλιές στην τάξη, εισχωρεί στον κόσμο των ενηλίκων και φέρνει τα πάνω – κάτω όμως στην πορεία συνειδητοποιεί, όταν θέλει να παίξει με τους φίλους του, όταν θέλει να τον αγκαλιάσει η μαμά και ο μπαμπάς του όμως εκείνοι δεν τον βλέπουν, ότι δεν είναι ωραίο να είσαι αόρατος γιατί τελικά μένεις μόνος.
Στη δική μας ανάγνωση, αόρατος είναι εκείνος που φαινομενικά νιώθει πιο «ασφαλής» όταν δεν εκτίθεται απέναντι στα λάθη του. Εμείς με αφετηρία τη φαντασία και το παιχνίδι θελήσαμε να πούμε στα παιδιά να μην φοβούνται το λάθος γιατί τελικά όλοι, μικροί και μεγάλοι, από τα λάθη μας μαθαίνουμε».
Ο πρωταγωνιστής, ο Τονίνο, φοβάται πάρα πολύ να κάνει λάθος. Έχουμε μάθει από παιδιά να οφείλουμε να είμαστε «τέλειοι» και αν ναι, τι συνέπειες έχει αυτό στην ενήλικη ζωή μας;
«Δυστυχώς η έννοια της επίδοσης και της αριστείας κρατά γερά και καλλιεργείται σε μεγάλο βαθμό από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από τη διαδικασία της αξιολόγησης, των ελέγχων, των βαθμών.
Συχνά γινόμαστε μάρτυρες μιας εκπαιδευτικής προσέγγισης η οποία επενδύει απευθείας στο αποτέλεσμα χωρίς να δίνει καθόλου χώρο στη διαδρομή προς τη γνώση, μιας διαδικασίας που έχει ως δομικό συστατικό της το λάθος.
Αν θέλουμε επομένως να μεγαλώνουμε υγιή παιδιά, με αυτοπεποίθηση, αντίληψη και κριτικό πνεύμα, είναι απαραίτητο όχι μόνο να τους επιτρέψουμε τα λάθη αλλά και το θάρρος να εκτεθούν απέναντι σε αυτά.
Ένα παιδί φοβισμένο απέναντι στα λάθη του, γίνεται ένα παιδί που δεν ρισκάρει, δεν διεκδικεί και διαμορφώνεται σε έναν ενήλικα γεμάτο απωθημένα ως προς όσα δεν τόλμησε να δοκιμάσει!».
Εσάς, τι σας φοβίζει πιο πολύ και τι σας κάνει να χαμογελάτε;
«Έχω περάσει πριν κάποια χρόνια μια αρκετά μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου, νομίζω ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου, να συμβεί ξανά κάτι στο σώμα μου το οποίο δεν μπορώ να ελέγξω. Ευτυχώς αυτή μου η φοβία δεν με έχει κάνει υποχόνδρια και αρρωστοφοβική απλώς πιο υπεύθυνη ως προς την πρόληψη».
Τι σας κάνει να χαμογελάτε;
«Μα τί άλλο; Η κόρη μου!».
Πηγή: www.vradini.gr
