«Μου αρέσει να ζω το παρόν και να προγραμματίζω το μέλλον. Αλλά, φυσικά, υπάρχουν στιγμές που νοσταλγώ το παρελθόν»
Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»
«Πιστεύω πως τα παλαιότερα χρόνια οι άνθρωποι ήταν πιο αγνοί. Οι οικογένειες πιο δεμένες. Παρ’ όλες τις στερήσεις ο κόσμος έδειχνε πιο ευτυχισμένος», λέει στη συνέντευξή της στην εφημερίδα «Βραδυνή της Κυριακής» η συγγραφέας Ελένη Χέλμη-Μαρκεζίνη.
Μεταξύ άλλων, η Ελένη Χέλμη-Μαρκεζίνη μιλάει για το καινούργιο της βιβλίο «Πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες».
Αναλυτικά η συνέντευξη της Ελένης Χέλμη-Μαρκεζίνη στη «ΒτΚ»:
Κυρία Χέλμη, πολυγραφότατη, αλλά έχετε και τόσα ενδιαφέροντα και σημαντικά να πείτε… Το καινούργιο σας βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός και παρουσιάστηκε στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, το έχετε ονομάσει «Πίσω από τις κλειστές πόρτες». Τι θα διαβάσουμε;
«Αυτό το βιβλίο, “Πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες”, δεν κρύβει μυστικά, όπως πολλοί νομίζουν. Επέλεξα αυτόν τον τίτλο γιατί είναι προσωπικές αναμνήσεις από ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου, είτε κοντά στους γονείς μου είτε αργότερα με τον άντρα μου. Μερικές, λοιπόν, από τις γνωριμίες αυτές, ξεχώρισα ανάμεσα σε πολλές, και έτσι δημιουργήθηκε το μικρό αυτό βιβλίο».
Με τους γονείς που είχατε, ιδιαίτερα με την τόσο λαμπερή προσωπικότητα του πρώην πρωθυπουργού και ιστορικού, του πατέρα σας Σπύρου Μαρκεζίνη, από πολύ μικρή ζήσατε μία παραμυθένια ζωή. Τα καλύτερα σχολεία, νταντάδες, ξένες γλώσσες, και άπειρες γνωριμίες με εξέχουσες προσωπικότητες. Βασιλιάδες, πρίγκιπες, πολιτικούς, ηθοποιούς… Τα άλλα να μας τα πείτε εσείς…
«Πράγματι, κοντά στους γονείς μου συνάντησα πολλές προσωπικότητες, ταξίδεψα πολύ, και γενικά είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους που έγραψαν ιστορία ή και να ζήσω από πρώτο χέρι γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Κοντά τους όμως, γνώρισα κάτι παραπάνω. Να σέβομαι όλους το ίδιο και να μην ξεχωρίζω τους διάσημους από τους άσημους, τους πλούσιους από τους φτωχούς. Να επιλέγω ανθρώπους. Όχι τίτλους ή τραπεζικούς λογαριασμούς!».
Από γαλαζοαίματους και μη, που γνωρίσατε, ποιος σας είχε εντυπωσιάσει περισσότερο;
«Από τους γαλαζοαίματους που γνώρισα κοντά στους γονείς μου ήταν η βασιλομήτωρ Ελένη της Ρουμανίας. Ελληνίδα πριγκίπισσα, κόρη του βασιλέως Κωνσταντίνου και της βασιλίσσης Σοφίας. Ήταν μία πολύ ωραία γυναίκα, με λευκά μαλλιά και γλυκό πρόσωπο, γύρω στα 75.
Τότε, βέβαια, μου φαινόταν υπεραιωνόβια. Μου έκαναν εντύπωση η ευγένειά της, η απλότητά της και τα θαυμάσια ελληνικά της, παρότι έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο εξωτερικό, και η αγάπη της για τη Ελλάδα. Ήταν μία αληθινή κυρία. Από ηγέτες περισσότερο απ’ όλους εντυπωσιάστηκα από τον Νέλσον Μαντέλα.
Ήμουν και σε αυτό τυχερή που είχα τη χαρά να τον γνωρίσω και να μιλήσω μαζί του. Ο Γιώργος ο άνδρας μου, ήταν τότε Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδος στο Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών στη Γενεύη. Ένα μάθημα ζωής. Μάθημα στωικότητας, υπομονής, επιμονής, πίστης και δύναμης!».
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, που όλοι σέβονταν, πώς ήταν ως πατέρας; Τόσο για εσάς όσο και για τον αδελφό σας σερ Βασίλειο Μαρκεζίνη;
«Ο πατέρας μου ήταν περισσότερο αυστηρός με τον Βασίλη, που όλο του ανέβαζε τον πήχυ, τρυφερός και στοργικός και με τους δύο μας. Κοντά μας γινόταν παιδί.
Τρελαινόταν να μας αγοράζει παιχνίδια, και πολλές ήταν οι φορές, όπως με τα γνωστά του τρένα, που έπαιζε με την πριγκίπισσα Νικολάου, τον Αχιλλέα Κύρου, το ζεύγος Σερπιέρη κ.ά. Εγώ πάλι, είχα το πάνω χέρι, έκανα ό,τι ήθελα.
Μου είχε τεράστια αδυναμία, που του την ανταπέδιδα. Του έμοιαζα σε πολλά. Ήμουν το alter ego του. Όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν μπορώ να ξεχάσω τον τόσο πονετικό χαρακτήρα του, που επιμελώς έκρυβε!».
Τι σας συμβούλευε η μητέρα σας, που ακολουθήσατε μέχρι σήμερα;
«Μέχρι σήμερα, προσπαθώ να ακολουθώ τις συμβουλές της. Ήταν μία γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, μόρφωση και πολύ ανοικτό μυαλό.
Γεννημένη στο Λονδίνο, με ελληνική καταγωγή, από τη Χίο, είχε κατορθώσει σε μία διαφορετική εποχή να είναι φίλη με τα παιδιά της. Τη θυμούμαι πάντα ήρεμη, ψύχραιμη, με μία τεράστια αυτοκυριαρχία και πίστη. Πάντα την έχω σαν πρότυπο».
Με ένα τόσο βεβαρυμμένο κοινωνικό πρόγραμμα που είχαν οι γονείς σας, σας έλειπαν;
«Οι γονείς μου δεν μας έλειψαν ποτέ. Ήταν συνεχώς κοντά μας. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά τους, προτεραιότητά τους ήταν τα παιδιά τους.
Ο πατέρας μου πάντα έβρισκε το χρόνο να κάνουμε εκδρομές, να πηγαίνουμε ταξίδια. Και οι δύο γονείς μας ενδιαφέρονταν για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα αλλά και της προσωπικότητάς μας».
Η παραμυθένια ζωή σας, όμως, συνεχίστηκε και όταν μεγαλώσατε. Πανέμορφη και πολύφερνη νύφη, δεν λείπατε από λαμπερές δεξιώσεις τόσο στην Αθήνα όσο και στο εξωτερικό. Πώς ήταν εκείνη η εποχή για εσάς;
«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πραγματικά παραμυθένια. Η Αθήνα ήταν μικρή, και λίγο πολύ όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Έτσι, πολλά νεανικά ειδύλλια της εποχής εξελίχθηκαν σε ευτυχισμένους γάμους».
Εκτός όμως από την οικογένειά σας, ζήσατε και μία πολύ όμορφη ζωή με τον αείμνηστο σύζυγό σας, πρέσβη Γεώργιο Χέλμη. Πώς γνωριστήκατε και τι θαυμάζατε σε εκείνον;
«Κάπου στον πρόλογο του βιβλίου μου αναφέρω πως υπήρξα πολύ ευλογημένη στη ζωή μου, και θα είμαι για αυτό πάντα ευγνώμων. Γεννήθηκα σε μία δεμένη οικογένεια, και είχα την τύχη να παντρευτώ τον Γιώργο, που γνώριζα από πολύ μικρή.
Γύρω στα 12 χρόνια μου, ερχόταν συχνά στο σπίτι, γιατί διάβαζε με τον αδελφό μου Βασίλη για το πανεπιστήμιο. Είχαμε 6,5 χρόνια διαφορά, και ενώ εγώ τον κοίταζα όλο θαυμασμό, εκείνος δεν έδινε δεκάρα για το μικρό ανόητο κοριτσάκι που ήμουν. Κάποια ημέρα, αγανακτισμένη, είπα στην τότε κολλητή μου φίλη: “Δεν θα μεγαλώσω; Θα δει αυτός!”.
Και είδε! Ζήσαμε παντρεμένοι 53, πολύ ευτυχισμένα, χρόνια. Μοιραστήκαμε χαρές και λύπες και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Θαύμαζα πολύ τον ακέραιο χαρακτήρα του, την ειλικρίνειά του, την καλοσύνη του και το μεγάλο του χιούμορ».
Κυρία Χέλμη. Είστε μία μορφωμένη, πολυταξιδεμένη γυναίκα, με μοναδικές εμπειρίες, μία πολίτης του κόσμου. Έχετε τιμηθεί με τον Τίμιο Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας.Τι σας ενοχλεί σήμερα στην κοινωνία, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί;
«Πιστεύω πως η κοινωνία έχει τελείως αλλάξει. Αυτό είναι, λίγο πολύ, παγκόσμιο φαινόμενο. Ίσως εν μέρει να φταίει η Τεχνολογία, που τα νέα, καλά ή κακά, ταξιδεύουν τόσο γρήγορα. Πιστεύω λοιπόν, πως και οι αξίες έχουν αλλάξει πολύ».
Τι νοσταλγείτε από το παρελθόν;
«Μου αρέσει να ζω το παρόν και να προγραμματίζω το μέλλον. Αλλά, φυσικά, υπάρχουν στιγμές που νοσταλγώ το παρελθόν. Πιστεύω πως τα παλαιότερα χρόνια οι άνθρωποι ήταν πιο αγνοί. Οι οικογένειες πιο δεμένες.
Παρ’ όλες τις στερήσεις ο κόσμος έδειχνε πιο ευτυχισμένος. Χαιρόταν με λιγότερα πράγματα. Ίσως η ταχύτητα της ζωής σήμερα, το άγχος της γρήγορης επιτυχίας και ο συνεχής ανταγωνισμός να έχουν κάνει τους ανθρώπους αδιάφορους και περισσότερο κλεισμένους στον εαυτό τους».
Κάτι άλλο συγγραφικά προγραμματίζετε;
«Για την ώρα δεν προγραμματίζω τίποτα. Αυτό έλεγα και από το πρώτο μου βιβλίο, και ξαφνικά σε μία 20ετία έγιναν 8! Θα ήθελα όμως να ασχοληθώ και με κάτι άλλο».
Τι θα είχατε στο μυαλό σας; Το κλασικό μπαλέτο, που χρόνια έχετε σπουδάσει και ακόμη και τώρα εξασκείστε; Φοιτήσατε και στην Όπερα της Βιέννης, έτσι δεν είναι;
«Έχω πράγματι σπουδάσει Κλασικό Χορό. Ακόμα και τώρα, τελείως ερασιτεχνικά, συνεχίζω να παίρνω μαθήματα, αυτή τη φορά όμως τάνγκο και λάτιν.
Είναι μία πολύ χαλαρωτική και ευχάριστη άσκηση. Όπως, όμως, έχω πει και σε παλαιότερη συνέντευξή μου, δεν έχω εργαστεί ποτέ, και είναι μία εμπειρία που μου λείπει. Ίσως να ασχοληθώ τώρα, εκτός από το γράψιμο».
Πηγή: www.vradini.gr
